Gondor – południowe królestwo Dúnedainów w Śródziemiu, założone w 3320 roku Drugiej Ery przez Elendila i jego synów Isildura i Anáriona, którzy uciekli ze zniszczonego Númenoru. Elendil panował jako Najwyższy Król z Arnoru, podczas gdy jego synowie wspólnie rządzili Gondorem. Po śmierci Elendila w 3441 roku władzę w Gondorze sprawowali spadkobiercy Anáriona. Linia królewska wygasła w 2050 roku Trzeciej Ery, a rządy przejęli Namiestnicy Gondoru, którzy utrzymywali królestwo przez ponad dziewięć stuleci.
Główne miasta Gondoru to Osgiliath (pierwsza stolica), Minas Anor („Wieża Słońca”, późniejsze Minas Tirith), Minas Ithil („Wieża Księżyca”, po zdobyciu przez Nazgûli przemianowana na Minas Morgul), a także porty Pelargir i Dol Amroth. W szczytowym okresie potęgi, w pierwszym tysiącleciu Trzeciej Ery, Gondor władał rozległymi ziemiami: Anórien, Ithilien, Lebennin, Anfalas, Belfalas, Calenardhon, Enedwaith, Południowym Gondorem oraz znaczną częścią Rhovanionu aż po Morze Rhûn.
Historia Gondoru była naznaczona ciągłymi konfliktami z Sauronem i jego sprzymierzeńcami z Mordoru, Rhûnu i Haradu. Największe ciosy zadane królestwu to wojna domowa o sukcesję (1432–1448 T.E.), Wielka Zaraza (1636 T.E.) oraz najazdy Woźników (1851–1944 T.E.). W 2002 roku Trzeciej Ery Gondor utracił Minas Ithil na rzecz Nazgûli, a miasto stało się ich twierdzą pod nazwą Minas Morgul.
Podczas Wojny o Pierścień (3018–3019 T.E.) Gondor, choć osłabiony, pozostał ostatnią twierdzą Wolnych Ludów w walce przeciw Sauronowi. Obrona Minas Tirith i zwycięstwo na Polach Pelennoru przy wsparciu Rohirrimów były przełomem wojny. Po ostatecznym pokonaniu Saurona tron Gondoru i Arnoru został zjednoczony przez Aragorna II Elessara, potomka Isildura. W Czwartej Erze Gondor odzyskał świetność, stając się centrum Zjednoczonego Królestwa Ludzi.
Źródła: A Tolkien Bestiary by David Day, Character’s from Tolkien by David Day, Tolkien the Illustrated Encyclopedia by David Day, A Guide to Tolkien by David Day, A Dictionary of Tolkien by David Day
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj tu:
- Czarnoksiężnik z Angmaru i źle zinterpretowana wyrocznia: od Dullahana do Makbeta
- Saruman – od Istara do upadłego Fausta: mit, filologia i teologia w Władcy Pierścieni
- Balrog z Morii i ogniste olbrzymy z Muspelheimu: mitologiczne źródła bitwy na Moście Khazad-dûm
- Od goblinów do Uruk-hai: ewolucja orków w twórczości Tolkiena i tradycjach mitologicznych
- Czarnoksiężnik z Angmaru a echo szekspirowskiej przepowiedni Makbeta
- Nazgûl jako apokaliptyczny i mitologiczny archetyp w legendarium Tolkiena
- Umbar i Kartagina: morscy rywale Gondoru i Rzymu
- Easterlingowie i Germanie: Tolkienowskie echa upadku Cesarstwa Rzymskiego
- Mordred i Mordor: paralela ostatniej bitwy w legendach arturiańskich i u Tolkiena
