Sindarowie – Szare Elfy, jeden z głównych ludów Eldarów. Wywodzili się z rodu Telerich, który podczas Wielkiej Wędrówki zatrzymał się w Beleriandzie, oczekując na swojego króla Elwë (później znanego jako Elu Thingol). Wraz z nim i jego małżonką, Mają Melianą, Sindarowie stworzyli potężne królestwo Doriath, którego stolicą było Menegroth, „Tysiąc Jaskiń”, zbudowane przy pomocy krasnoludów.
W języku sindarińskim ich nazwa oznacza „Szare Elfy” lub „Elfy Zmierzchu”. Z czasem wykształcili własny język – sindarin, który w Trzeciej Erze stał się najpowszechniejszą mową Eldarów w Śródziemiu.
Sindarowie odegrali kluczową rolę w dziejach Pierwszej Ery, zwłaszcza w legendzie o Berenie i Lúthien, córce Thingola i Meliany. Upadek Doriathu nastąpił po śmierci Thingola i złamaniu ochronnego Pasa Meliany, co doprowadziło do splądrowania Menegrothu przez krasnoludów i synów Fëanora.
Po zniszczeniu Beleriandu część Sindarów osiedliła się w Lindonie, inni zaś stworzyli nowe królestwa w Eriadorze i Rhovanionie – m.in. Thranduil w Wielkiej Puszczy oraz Celeborn wraz z Galadrielą w Lothlórien. W Trzeciej Erze Sindarowie żyli także w Szarych Przystaniach pod wodzą Círdana oraz w Rivendell. Najsłynniejszym Sindarem w czasie Wojny o Pierścień był Legolas, członek Drużyny Pierścienia.
Wraz z innymi Eldarami, Sindarowie odpłynęli stopniowo do Valinoru, a ich obecność w Śródziemiu ustała w Czwartej Erze.
Źródła: A Tolkien Bestiary by David Day, Character’s from Tolkien by David Day, Tolkien the Illustrated Encyclopedia by David Day, A Guide to Tolkien by David Day, A Dictionary of Tolkien by David Day
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj tu:
