Lindon – kraina elfów w zachodnim Eriadorze, powstała po zatopieniu Beleriandu w wyniku Wojny Gniewu na końcu Pierwszej Ery. Jej nazwa oznacza „krainę pieśni” i nawiązuje do zamieszkujących dawniej te ziemie Laiquendich, słynących ze swego śpiewu.
Lindon rozciągał się na zachód od Ered Luin i był podzielony przez Zatokę Lhûn na dwie części: Forlindon na północy, z portem Forlond, oraz Harlindon na południu, z portem Harlond. Najważniejszym ośrodkiem były Szare Przystanie (Mithlond) u ujścia rzeki Lhûn, którymi władał Círdan, Pan Okrętów.
Od początku Drugiej Ery Lindon stanowił główne królestwo elfów w Śródziemiu. Rządził nim Gil-galad, ostatni Najwyższy Król Noldorów, który zginął w Wojnie Ostatniego Sojuszu. Po jego śmierci władza nad Szarymi Przystaniami przeszła całkowicie w ręce Círdana.
W Drugiej Erze Lindon odgrywał kluczową rolę w walkach z Sauronem, m.in. podczas wojny z lat 1695–1701, gdy z pomocą Númenorejczyków odepchnięto siły Mordoru od Eriadoru. W Trzeciej Erze kraina stopniowo podupadała, gdy coraz więcej elfów opuszczało Śródziemie na statkach płynących z Mithlondu do Valinoru. Elfy Lindonu wzięły jednak udział w bitwie pod Fornostem (1975 T.E.), walnie przyczyniając się do upadku Angmaru.
Po Wojnie o Pierścień w Czwartej Erze Lindon pozostał ostatnią przystanią Eldarów w Śródziemiu. Ostatecznie również Círdan opuścił Mithlond, odpływając na zachód do Nieśmiertelnych Krain.
Źródła: A Tolkien Bestiary by David Day, Character’s from Tolkien by David Day, Tolkien the Illustrated Encyclopedia by David Day, A Guide to Tolkien by David Day, A Dictionary of Tolkien by David Day
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj tu:
