Gondorczycy – potomkowie Númenorejczyków, którzy założyli Południowe Królestwo Gondoru w 3320 roku Drugiej Ery, gdy Elendil i jego synowie, Isildur i Anárion, uciekli przed zagładą Númenoru. Gondor, ze stolicą w Osgiliath, obejmował w szczytowym okresie ziemie sięgające od rzeki Celebrant po Harnen i od Morza Rhûn po Wielką Anduinę. Królestwo dzieliło się na liczne prowincje i lenna, m.in. Anórien, Ithilien, Lebennin, Lossarnach, Lamedon, Anfalas, Belfalas czy Calenardhon.
Najważniejszymi miastami Gondoru były porty Pelargir i Dol Amroth, a także trzy wielkie miasta wewnętrzne: Minas Anor („Wieża Słońca”), Minas Ithil („Wieża Księżyca”) i Osgiliath, „Twierdza Gwiazd”. Po upadku Minas Ithil (2002 T.E.) i jego przemianowaniu na Minas Morgul, a także po zniszczeniu Osgiliath, jedynie Minas Anor – późniejsze Minas Tirith – pozostało stolicą i symbolem potęgi królestwa.
Historia Gondoru w Trzeciej Erze naznaczona była wieloma katastrofami: wojną domową (1432–1448 T.E.), Wielką Zarazą (1636 T.E.), najazdami Woźników oraz nieustannym zagrożeniem ze strony Mordoru. Pomimo upadku linii królewskiej (2050 T.E.) Gondor utrzymał niezależność pod rządami namiestników. W czasach Wojny o Pierścień władzę sprawował Denethor II, a jego synowie, Boromir i Faramir, wsławili się w walce z siłami Saurona.
Gondorczycy znani byli z potęgi swojej armii i floty, a także z bogatej kultury, która stanowiła dziedzictwo Númenoru. Podczas bitwy na Polach Pelennoru (3019 T.E.) wojska Gondoru, wspierane przez Rohirrimów i sprzymierzeńców, odniosły zwycięstwo nad siłami Mordoru. Niedługo później król Aragorn II Elessar przywrócił tron i zjednoczył Gondor z Arnorem, rozpoczynając nową erę w historii Południowego Królestwa.
Źródła: A Tolkien Bestiary by David Day, Character’s from Tolkien by David Day, Tolkien the Illustrated Encyclopedia by David Day, A Guide to Tolkien by David Day, A Dictionary of Tolkien by David Day
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj tu:
