Dol Guldur – złowroga twierdza w południowo-zachodniej części Mrocznej Puszczy (dawniej Greenwood the Great). Jej nazwa w sindarinie oznacza „Wzgórze Czarów”. Powstała w Trzeciej Erze, kiedy las zaczął pogrążać się w cieniu i mroku.
Około roku 1050 T.E. osiedlił się tam tajemniczy Nekromanta, który zgromadził wokół siebie liczne zastępy orków, wargów i złowrogich duchów. W 2063 r. do Dol Guldur przybył Gandalf Szary, lecz nie odnalazł wroga – Nekromanta ukrył się na długie stulecia. Powrócił jednak w 2460 r. z jeszcze większą potęgą. W 2850 r. Gandalf odkrył jego prawdziwą tożsamość – Nekromantą był sam Sauron, Władca Ciemności.
Sauron przebywał w Dol Guldur do roku 2941, kiedy opuścił twierdzę i udał się do odbudowanej Barad-dûr w Mordorze. Od 2951 r. Dol Guldur pozostawało w rękach Nazgûli, którzy używali go jako bazy do nękania północnych krain. W czasie Wojny o Pierścień armie Dol Guldur trzykrotnie zaatakowały Lothlórien i raz Leśne Królestwo Thranduila, jednak zostały odparte. Po klęsce Saurona w 3019 r. elfy zniszczyły mury Dol Guldur, a jego lochy zostały oczyszczone.
Źródła: A Tolkien Bestiary by David Day, Character’s from Tolkien by David Day, Tolkien the Illustrated Encyclopedia by David Day, A Guide to Tolkien by David Day, A Dictionary of Tolkien by David Day
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj tu:
- Nazgûle jako widma literatury i mitu: od Keatsa po legendy Wabanaki
- Czarnoksiężnik z Angmaru a echo szekspirowskiej przepowiedni Makbeta
- Oko Saurona i archetyp Złego Oka: między mitologią a teologią
- Nekromanta z Dol Guldur: Tolkien, demonologia i potępienie nekromancji w tradycji judeochrześcijańskiej
- Od baśni do grozy: portret trolli w twórczości Tolkiena
